Oprócz sprawdzenia składu chemicznego i właściwości mechanicznych, przeprowadzane są testy hydrostatyczne, jeden po drugim, a także testy rozszerzania i spłaszczania. Ponadto istnieją pewne wymagania dotyczące mikrostruktury, wielkości ziarna i warstwy odwęglonej gotowej rury stalowej.

Próba rozciągania:

1. W przypadku materiału stalowego produktów producent powinien wykonać próbę rozciągania. W przypadku rur spawanych elektrycznie, w zależności od wyboru producenta, próbę rozciągania można wykonać na płycie stalowej, z której wykonano rurę, lub bezpośrednio na rurze stalowej. Test wykonany na produkcie można również wykorzystać jako test produktu.

2. Probówki należy wybierać losowo. Gdy wymagane są wielokrotne testy, metoda pobierania próbek musi zapewniać, że pobrane próbki mogą reprezentować początek i koniec cyklu obróbki cieplnej (jeśli ma to zastosowanie) oraz oba końce probówki. Gdy wymagane są wielokrotne testy, wzór należy pobrać z różnych probówek, z wyjątkiem tego, że próbka z zagęszczonej probówki może zostać pobrana z obu końców probówki.

3. Próbkę rury bezszwowej można pobrać w dowolnym miejscu na obwodzie rury; próbkę rury spawanej należy pobrać pod kątem około 90° do spoiny lub według uznania producenta. Próbki pobiera się w odległości około jednej czwartej szerokości paska.

4. Niezależnie od tego, czy przed, czy po eksperymencie okaże się, że przygotowanie próbki jest wadliwe lub brakuje materiałów nieistotnych dla celu eksperymentu, próbkę można usunąć i zastąpić inną próbką wykonaną z tej samej probówki.

5. Jeżeli próba rozciągania przeprowadzona dla danej partii wyrobów nie spełnia wymagań, producent może pobrać z tej samej partii rur 3 kolejne sztuki do ponownej kontroli.

Jeżeli wszystkie ponowne testy próbek spełniają wymagania, partia probówek zostaje zakwalifikowana z wyjątkiem niekwalifikowanej probówki, z której pobrano pierwotnie próbkę.

Jeżeli początkowo pobrano więcej niż jedną próbkę lub jedna lub więcej próbek do ponownego badania nie spełnia określonych wymagań, producent może kontrolować partię probówek pojedynczo.

Odrzuconą partię produktów można ponownie podgrzać i przetworzyć jako nową partię.

Test spłaszczania:

1. Próbką do badań powinien być pierścień testowy lub odcięty koniec o długości nie mniejszej niż 63,5 mm (2-1 / 2 cala).

2. Próbki mogą być cięte przed obróbką cieplną, ale poddawane tej samej obróbce cieplnej, co reprezentowana rura. Jeśli używany jest test wsadowy, należy podjąć środki w celu zidentyfikowania relacji między próbką a rurą próbkującą. Każdy piec w każdej partii powinien zostać zmiażdżony.

3. Próbkę należy spłaszczyć między dwiema równoległymi płytami. W każdym zestawie próbek do testu spłaszczania, jedna spoina została spłaszczona pod kątem 90°, a druga pod kątem 0°. Próbkę należy spłaszczyć, aż ścianki rury będą się stykać. Zanim odległość między równoległymi płytami będzie mniejsza od określonej wartości, w żadnej części wzoru nie powinny pojawić się żadne pęknięcia ani przerwy. Podczas całego procesu spłaszczania nie powinno być złej struktury, spoin nie połączonych, rozwarstwień, przepalenia metalu ani wytłaczania metalu.

4. Niezależnie od tego, czy przed, czy po eksperymencie okaże się, że przygotowanie próbki jest wadliwe lub brakuje materiałów nieistotnych dla celu eksperymentu, próbkę można usunąć i zastąpić inną próbką wykonaną z tej samej probówki.

5. Jeśli jakakolwiek próbka reprezentująca rurę nie spełnia określonych wymagań, producent może pobrać próbkę z tego samego końca rury do badań uzupełniających, aż wymagania zostaną spełnione. Jednak długość gotowej rury po pobraniu próbek nie może być mniejsza niż 80% pierwotnej długości. Jeśli jakakolwiek próbka rury reprezentująca partię produktów nie spełnia określonych wymagań, producent może pobrać dwie dodatkowe rury z partii produktów i odciąć próbki do ponownego badania. Jeśli wyniki tych ponownych badań spełniają wszystkie wymagania, partia rur zostaje zakwalifikowana, z wyjątkiem rury pierwotnie wybranej jako próbka. Jeśli którakolwiek z próbek do ponownego badania nie spełnia określonych wymagań, producent może pobrać próbki pozostałych rur z partii, jedną po drugiej. Na życzenie producenta, każda partia rur może zostać poddana ponownej obróbce cieplnej i ponownie przetestowana jako nowa partia rur.

Test wytrzymałości na uderzenia:

1. W przypadku probówek należy pobrać zestaw próbek z każdej partii (chyba że udokumentowane procedury spełniają wymogi regulacyjne). Jeśli zamówienie jest ustalone na A10 (SR16), eksperyment jest obowiązkowy.

2. W przypadku obudowy należy pobrać 3 rury stalowe z każdej partii do eksperymentów. Probówki należy wybrać losowo, a metoda pobierania próbek musi zapewnić, że dostarczone próbki będą mogły reprezentować początek i koniec cyklu obróbki cieplnej oraz przedni i tylny koniec tulei podczas obróbki cieplnej.

3. Badanie udarności Charpy'ego z karbem V

4. Niezależnie od tego, czy przed, czy po eksperymencie, jeśli okaże się, że przygotowanie próbki jest wadliwe lub brakuje materiałów nieistotnych dla celu eksperymentu, próbkę można wyrzucić i zastąpić inną próbką wykonaną z tej samej probówki. Próbki nie powinny być po prostu uznawane za wadliwe tylko dlatego, że nie spełniają minimalnych wymagań dotyczących pochłoniętej energii.

5. Jeżeli wynik więcej niż jednej próbki jest niższy od minimalnego wymogu pochłoniętej energii lub wynik jednej próbki jest niższy od 2/3 określonego minimalnego wymogu pochłoniętej energii, należy pobrać trzy dodatkowe próbki z tego samego kawałka i ponownie je zbadać. Energia uderzenia każdej ponownie badanej próbki musi być większa lub równa określonemu minimalnemu wymogowi pochłoniętej energii.

6. Jeśli wyniki pewnego eksperymentu nie spełniają wymagań, a warunki nowego eksperymentu nie są spełnione, pobiera się trzy dodatkowe próbki z każdej z trzech pozostałych części partii. Jeśli wszystkie dodatkowe warunki spełniają wymagania, partia jest kwalifikowana, z wyjątkiem tej, która początkowo nie przeszła testu. Jeśli więcej niż jedna dodatkowa część do kontroli nie spełnia wymagań, producent może zdecydować się na kontrolę pozostałych części partii pojedynczo lub podgrzać partię i sprawdzić ją w nowej partii.

7. Jeśli więcej niż jeden z trzech początkowych elementów wymaganych do udowodnienia kwalifikacji partii zostanie odrzucony, ponowna inspekcja nie jest dozwolona w celu udowodnienia kwalifikacji partii rur. Producent może zdecydować się na inspekcję pozostałych partii sztuka po sztuce lub ponowne podgrzanie partii i inspekcję w nowej partii.

Test hydrostatyczny:

1. Każda rura powinna zostać poddana próbie ciśnienia hydrostatycznego całej rury po zagęszczeniu (jeśli właściwe) i końcowej obróbce cieplnej (jeśli właściwe) i powinna osiągnąć określone ciśnienie hydrostatyczne bez przecieku. Czas utrzymywania ciśnienia doświadczalnego został ustalony na mniej niż 5 s. W przypadku rur spawanych spoiny rur należy sprawdzić pod kątem przecieków pod ciśnieniem testowym. Jeżeli próba całej rury nie została przeprowadzona przynajmniej z wyprzedzeniem przy ciśnieniu wymaganym dla ostatecznego stanu końca rury, fabryka obróbki gwintów powinna wykonać próbę hydrostatyczną (lub zlecić taką próbę) całej rury.

2. Rury przeznaczone do obróbki cieplnej należy poddać próbie hydrostatycznej po ostatecznej obróbce cieplnej. Ciśnienie próbne wszystkich rur z końcami gwintowanymi powinno być co najmniej równe ciśnieniu próbnemu gwintów i złączek.

3. Po przetworzeniu na wymiar gotowej rury z płaskim końcem i wszelkich poddanych obróbce cieplnej krótkich połączeń, należy wykonać próbę hydrostatyczną po płaskim końcu lub gwincie.